تو را به سکوت خاکریزهایی که غریب اند ،

به آرامش سنگرهایی که گمنام اند ،

به کانال هایی که هنوز انوار نورانی شان به عرش الهی نشانه می رود ،

به راز و نیازهای خاموشی که دیگر به گوش نمی رسند ،

به نجوای سوزان شهدا که دیگر شنیده نمی شوند ،

به لحظه هایی که آسمان سر خم کرده و سه راهی شهادت را نظاره می کند ،

به لحظه ای که در آن ، سر از بدن همت با ترکشی گرم جدا شد ...

 به شلمچه و پیکرهای دو نیم گشته ،

به قایقی که پیکر نیمه جان باکری را روی دجله حمل می کند ،

به پیکر سوخته شفیع زاده که لرزه بر گام ها می افکند ،

به لحظاتی که حسین (ع) به طرف نخلستان می دود ،

به لحظه ای که زینب (س)  اشک می ریزد و قتلگاه را نظاره می کند ،

به خاکریزی که تجلّایی بر روی آن آرام گرفت ...

به سرخی خورشیدی که در بهشت طلوع می کند و در شلمچه غروب ،

 به لحظه ای که سیم خاردار ، پیکر بسیجی را از هم می شکافد ،

به زمانی که شهدا یک به یک درون کانال ماهی دست و پا می زدند و جان می دادند ،

به آرام گرفتنی که اصغر (ع) در صحرای کربلا آرام گرفت ،

به آن دم که رقیّه (س) می دوید ،

به خارهایی که زینب (س) از پای یتیمان حسین (ع) بیرون کشید ...

به سالها اسارت در زندانهای بغداد ،

به سلول های تاریک انفرادی ،

به اشک های دسته جمعی ،

به حال روحانی و عرفانی ،

به نمازهای بدون پیش نماز ...

به اذانی که قبل از عملیات طنین انداز می شد و بعد از عملیات پایان می گرفت ،

به تنهائی و غربت بعد از عملیات ،

به پیکرهای ناشناس ،

به دندانهای شکسته ،

به دهان پاره و کام خونین به غربت و تنهائی علی ،

به کوچه های مدینه ،

به صورت نیلی زهرا (س) ......

 به خیبر و محاصره گردان امام حسین (ع) و لشگر  حضرت رسول(ص) ،

به تشنگی و خستگی بسیجی ها ،

به غربت یاران خمینی (ره) ...

طلائیه ! بدان تا خون یاران خمینی (ره) در کالبد ما جاری است ، هرگز فراموشت نخواهیم کرد ...